cemil aydın
Sessizliğin ipini gevşettim
Kendimden yoruldum, yorduğum kelimeleri
Bırakıyorum güz hüznüyle
Bakışlarımla dolduruyorum her yeri
Ağacın kovuğu neşeleniyor
Dipsiz kuyular, karınca yuvaları
Gözüm gibi bakıyorum, gönlümce
Karanlığa bakıyorum, utanıyor, kızarıyor
ortalık
Güneşe bakıyorum sonra güneşten yaşlarıma
Ellerimi yıkıyorum, güneş gibi ellerime
bakıyorum
Ellerimi uzatışıma, baktıkça uzayan zamana
Heyecanlandıkça büyüyen adımlarıma
Evlere, sokak aralarına, arada kalmışlığıma
İçimden taşan arzuyla bakıyorum
Yürüyüşüme, gülüşüme, gülüşünü hatırlayıp
gülüyorum
Koparamadığım güllere bakıyorum hasretle
Dayanamayıp bırakıyorum gülleri güz hüznüyle
Kelimeleri yordum, yoruldum kendimden
Gevşettim ipini sessizliğin.
Hiç yorum yok:
Yorum Gönder