DAĞ EZGİSİ

cemil aydın

Şehri terk ettim

Avuçlarıma alıp fırlattım kayalara

Ne bir ses kulaklarımda

Ne de bir toz bulutu ufukta

Ya ben almadım şehri avuçlarıma

Ya da bu şehir sensizlikten öleli çok olmuş

Bakışlarımızın uzandığı dağlara yürüdüm

İçimde rüzgarların getirdiği çiçek kokularıyla

Ne söylersem gelinciklerin güzelliği

Olur da kırsam birini kardelenler aklımda

Ve sen, tüm dağların çağrısı

Sözümün pusulası, yüreğimden uçan güvercinlerin konduğu titrek dalım

Nereden baksam seni görüyorum

Yüzün merhametin nişanesidir

Bir gün gülücük eksik olsa yüzünde

Cümle harita olsa elimde bulamam seni

Sen gül sevgilim

Yolum hiç bitmesin isterim aşkının yokuşunda

Varacağım yer gözlerindir, bilirim

Tüm yollar sana çıkıyorsa eğer

Yol uzunmuş kısaymış neyleyim.

Seni dualara sardım

Korkmuyorum böylece ölümden

Dağlara çekilen tüm peygamberler şahit olsun

Beni buraya getiren sebebe yemin olsun

Aşkın yüreğimdeyken, korkmuyorum ölümden

Aşkla öğrendim

Sadece bağırdıklarını değil

Sustuklarını da yankılarmış dağlar

.

Z RAPORU

cemil aydın

Efkarım yolumdur benim yürürüm

Dağıtırım kendimi yol ayrımlarında

Her çıkmazda ağlamaklı gözlerimi dikip göğe

Seyrederim umudumun göçünü uzaklara

Günler geçer, hüznüm çoğalır

Yaşadığım bir avuç su gibi

Akar parmaklarımın arasından

Bakar dururum ellerime

Kamburluğumu taşıdığım yükten bil

Yol yol olmuş alnımı öfkemden

Susuyorsam çaresizliğimden değil

Gülüyorsam mutluluktan

Ne tarafından tutsam elimde kalıyor bu hayat

Yanına al beni

Kursağımda yasak meyvenin tadı

Aklımda bin bir tuzak, sana dönüyorum

Durdurma beni.