cemil aydın
Sıkıldım. Durmamalı bir yerde fazla. Dışarı atmalıyım kendimi. Nereye? Bir yerlere işte. Yürüyorum. Mahallenin çocukları oynuyor sokakta. Kimileri taşlardan oluşturdukları kaleleri muhafaza ediyor, kimileri incecik bellerine sardıkları iplerle oynuyor. Çocuklar şu hayattan zevk alan. Yüzleri gülen yok çocuklardan başka. Biz eskimişiz.
Köşeyi döndüm. Karşımda cadde. Vızır vızır geçen arabalar. Bir insan seli. Çıkmalı, karışmalı kalabalığa. Unutmalı yaşananları. Kavgaları, sıkıntıları bir kenara atmalı.
Yürüyorum… Okuldan çıkan gençler, müzik seslerinin birbirine karıştığı dükkânlar. Gülenler, bağıranlar. Bir hayat var, hırs var şu insanlarda. Unutmuşlar olan biteni. Kendi işinde herkes. Ezan okunuyor. Üç beş yaşlı giriyor camiye. Avluya oturuyorum. Ihlamur kokuları geliyor burnuma. Şadırvanda su sesleri. Abdest alanları izliyorum. Dudakları kıpırdıyor. Onlar sıyrılmış kalabalıktan. Başka bir hayatı soluyorlar. Usulca kalkıyorum yerimden. Abdestimi alıp giriyorum camiye. Namaz, dualar, musafaha, huzur… Bedenim dingin.
Çıkıyorum camiden. Kalabalığa karışıyoruz. Herkes bir yerlerden dalıyor gürültünün ortasına. Dayanamıyorum.
Caminin bitişiğinde bir mezarlık. Giriyorum. Sağda bekçi kulübesi. Bekçi fasulyeleri suluyor. Bitmiş hayatların mekânında bir canlı var nasıl olsa. O da onların yanına dâhil olana kadar çalışacak. Uzaklaşıyorum. Türlü türlü mezarlar. Kimi yaşını almadan kimi çocuk yaşta, kimi askerlik çağında çekmiş gitmiş. Hayat basit. Onlar da yürüdüler benim yürüdüğüm yerlerde. Ziyaret ettiler tanıdıklarını. Şimdi ben yürüyorum. Onların yanına gittiğimde bir başkası yürüyecek. Sürüp gidecek bu düzen. Bir yerde, bir anda kopacak ipimiz. Ölüm. Ürperiyorum Yirmisi, sekseni fark etmiyor. Yaşamak isteği her yerde, her an diri.
Dolaşıyorum mezarlığı. Bir mezar taşı görüyorum. Doğum:15.04.1960.Ölüm:13.08.1989.Doğum günüm. İşte hayat. Kabrin başına gidiyorum. Ben bu ölünesi dünyaya gözlerimi açtığım gün bir can; tüm anılarını, hüzünlerini, sevinçlerini bir yana bırakıp kapamış gözlerini. Ne yapılabilir? Dua ediyorum ona. Boş gözlerle bakıyorum. Çıkmalıyım buradan. Daha fazla durmamalı. Hayata karışmalıyım. Derin düşünmemeli fazla.
Bak karnım acıktı. Acaba anam ne yaptı akşam yemeği için?
Evin yolunu tutuyorum. Hayat devam ediyor.
Yürüyorum.
Hiç yorum yok:
Yorum Gönder