cemil aydın
Kadın kapıyı açtığı gibi uzaklaşmıştı. Şaban abinin on üç
yaşındaki kızı bizi karşıladı.
Adının Elif olduğunu sonradan öğrendiğim bu küçük kız,
heyecandan inip kalkan incecik vücuduna geçirdiği eski elbiselerle daha da
güzelleşmiş. Acıma duygusuyla gülümsedim. Anlamsız sesler çıkardım. Aniden
elimi başıma götürüp saçlarımı düzelttim. Elif, bir kedi gibi gözlerini yumdu,
başını eğdi. Utancından kıpkırmızı kesildi. Eliyle geçeceğimiz odayı gösterdi.
Nedenini bilmiyorum; ama her zaman olduğu gibi tekli koltuğu kapmak için
adımlarımı hızlandırdım. Amacıma ulaşmıştım. Hızlıca koltuğa bıraktım kendimi.
Bu çabuk rahatlama isteğim misafirlere tekrar sarılmam gerektiğini anımsamamla
yarıda kesildi. Halbuki hep beraber içeri girmiştik. Beraberce yürüdüğüm insanlarla
sanki ilk defa karşılaşıyormuş gibi sarılmam gerekiyordu. Adettendi ve adetlere
çoğu zaman ses çıkarmamam gerekiyordu. Sırasıyla Asım abiye, Eyüp hocaya ve babama
sarıldım. Ah baba! Seni ne kadar çok özlemişim!
Şaban abi içeri girdi. Bin kez özür diledikten sonra: “ Karşılayamadık
kusuruma bakmayın. Siz de kenefte olduğum vakti mi buldunuz gelmeye? Evhamlıyım
işte kardeş, bırakmıyor şeytan yakamı.”
Eyüp hoca fırsatı kaçırmadı: ” Yarım kaldıysa gidelim Şaban!”
Şaban gülerek, Eyüp hocanın sırtını
sıvazladı. Şaban abinin keyfi yerindeydi. Beklenen olmamıştı. Şaban sessizdir
ama sessiz olanından korkacaksın demişti, babam. Korkmaya gerek kalmadı.
Benim çok korktuğum söylenemez. Şaban abiyi babamın beni
zorla götürdüğü dualardan tanırım. Sessiz, sakin bir adamdır. Kimse bir şey
sormazsa ağzını açmaz. Garibandır. Kütahya’da göç vere vere hepi topu 50 kişi
kalan köyün maişet derdine o da dayanamamış, ya nasip deyip düşmüş yollara.
Soluğu burada almış. Bir tekstil fabrikasında gece bekçiliğine başlamış, sonra
aynı fabrikanın deposuna geçmiş. O gün bu gün depoda malları koliler durur
ekmek parası için. Karısını birkaç kez annemle otururlarken hafif aralanmış
kapıdan gördüm. Utangaçtır, sıkılgandır. Erkeklerle konuşmaz. Erkeğin olduğu
yerden yangından kaçar gibi kaçar. Velhasıl karı koca ikisi de biraz yabani
olduğundan çok da kanım ısınmamıştır kendilerine. Arada bir acıma hissederim.
Annem, Şaban abinin karısının sızlanmalarını anlatırdı geldiği günler.
Yoksulluklarını öyle bir anlatırdı ki ağlayacak olurdum. Gözlerimin dolmasına
sebep annemin anlatışıydı. Kuran’ı dinlerken anlamadığı halde okuyanın
tilavetine mest olan, ses yanıklaştıkça sağa sola sallanan Müslüman ahali gibi
ben de annemin sesine tutulur, anlattığına dikkat etmezdim. Yine de aklımda kalanlar
yeterliydi. Yoksulluk her doğan çocukla daha da artmıştı. Dört çocuk, bir
kadını doyurmak zordu. Çabalıyordu Şaban
abi.
Ben biraz muhabbetten kendimi tecrit etsem de Eyüp hoca
muzipliğine devam ediyordu.
-Şaban hiç boş durmuyorsun be. Beşinci çocuğu yapmışsın
haberimiz yok! Çok hızlısın vallahi, yetişilmiyor sana da.
Yeni öğrenmiştim. Yoksul eve bir boğaz daha eklenecekti.
Asım abi araya girdi:
-Biz eşref saatini denk getiremiyoruz galiba. Bir kız var.
Oğlan istiyoruz ama üç senedir tık yok. Sen şu suyu nasıl yürütüyorsun samanlıktan
bir anlat bakalım Şaban.
Şaban abi gülümsedi. Kafasını yukarı kaldırdı. “Allah Allah”
dedi duyulur duyulmaz bir sesle. Sağa sola çevirdi kafasını.
Eyüp hocanın duracağı yoktu:
-Ne kaldırıyorsun kafanı? Kafan yukarda mı yaptın beş veledi?
Herkes bir anda sustu. Yüzlerde patladı patlayacak bir
kahkaha. Gözler Şaban abide. Şaban abi bandajlı gözünün üzerindeki kaşını
kaldırmış.
Eyüp hoca sazı eline aldı bir kere:
-Mehmet hoca daha iyi bilir. Mübarek Cuma gününün sabahında ,ezan
vakti, cima edersen Allah’ın izniyle çocuk düşermiş rahme. Öyle değil mi hocam?
Bu Şaban da Cuma sabahları erkenci besbelli.
Babam kısık bir sesle geçiştirdi:
-Evet, haklısın.
Asım abi araya girdi:
-Eyüp hoca mahallenin ezanını sen okusan Şaban abi çocuksuz
kalırdı desene.
Eyüp hoca Asım abinin hatırlatmak istediği olayı hatırladı.
Tükürüğünü yuttu, boğazını gıcırdattı ve sol ayağının üstüne oturdu. Herkeste
müphem bir gülümseme. Eyüp hoca başladı anlatmaya:
Daha önce bahsetmemişimdir size. Hele bir anlatayım. Zonguldak’ta,
dur bakayım kaçtı,92 ya da 93 olacak. İmamım tabi o sıralar. Bir gece uykudan
kalkmışım. Çok yorgunum. Ağrımadık yerim
yok. Kalkmışken saate bakayım dedim. Saat altıyı on geçiyor. Ezan saati gelmiş.
Hızlıca giyindim tabi, abdestimi aldım. Fırladım sokağa. Laf aramızda içimden
şöyle geçiriyorum: “Ulan Eyüp, böyle acele edersin de camiye gelip gelmeyeceği
meçhul Ömer dede bir de sen… Bu ne acele. Yavaş git!” Uydum şeytana, yavaşladım.
Ömer dedenin evinin önünden geçerim camiye giderken. Baktım ışıkları kapalı.
İyice yavaşladım. Neyse sallana sallana girdim camiye. Başladım ezanı okumaya.
Ezanı bitirdim, namazı kıldım, attım kendimi sokağa. Derken arkamdan bir ses…
Yırtıyor kendini:
-Hocaaa! Hocaaa! Ne yaptın hocaaa?
Rıfkı’ydı. Ayyaş Rıfkı. Karısıyla geçinemez içer dururdu
mendebur. Yine içmiş, atmış kendini sokağa zındık. Bekledim yanıma gelesiye
kadar.
-Hayrola Rıfkı, ne bu sabah namazı vakti dışarıda. Karın mı
kovdu yine?
-Ne sabahı, ne namazı be hoca! Daha gece yeni başladı be.
Bizim Rıfkı bir hoş olmuş. Salyalarını akıta akıta
sırıtıyor. Tepemin tası attı.
-Ben de kabahat. Uydum bir ayyaşa da namaz niyaz
konuşuyorum. Hadi git işine!
-Ayıp ettin be hoca! Hocaaa! Dur be hoca! İçerim ben her
gece ama namaz vaktini bilirim. Ben Eyüp peygamberi bilirim haberin var mı? Bir
anlatırdım anam hüngür hüngür ağlardı be. Allah rahmet eylesin güzel anama
hoca! Amin de hoca!
Amin, dedim demesine de sinirliyim. Dişlerimi dudaklarıma
geçirmişim. Rıfkı ayyaştı ayyaş olmasına da içime bir kurt düştü. Sarıldım
kolundaki saate. Ne görsem beğenirsin. Saat gecenin üçü.
Odayı kahkahalar doldurdu. Şaban abinin kaşları ve keyfi yerinde.
Asım abi işaret parmağını dudağına vuruyor devamını dinleyin dercesine.
Ya Şaban işte böyle. Allah bizi imtihan etti. Bir ayyaşla
hem de. İmtihan etti etmesine de ben yine uslanmadım. İki kere iftarı erken
ilan ettim. Bir kere yine Ramazan ayında sabah ezanını erken okudum. Ahalinin
son sigaraları ağzında kalmış, içemeden atmışlar. Sözün özü benim ezanlara
güven olmaz. Akreple yelkovanın yerini bazen karıştırıyorum. Sizin imamı
bilirim Şaban. Toydur ama görevini iyi yapar. Şüphe etme sen, Cuma erken
kalkmaya devam et.
Herkes öncekinden daha kuvvetli kahkahalarla çınlattı odayı.
Şaban abi zaman geçtikçe Eyüp hocaya alıştı. Alıştı alışmasına ama vakit de
epey geçmişti. Hasta ziyareti kısa olur, dedi Asım abi. Babam araya girdi:
-Bizim hangi işimiz kısa sürüyor ağabey? Bak Şaban’a.
Tuvaletten çıkamadı. Lavabo aynası bizden çok gördü adamı be. Oturun bakam.
Daha Elif kızım bize kahve yapacak.
Şaban abi görünen tek gözüyle işareti verdi kızına. Babam
devam etti:
-Moral bozmaya değmez Şaban abi. Bu dünyaya iki gözle
bakmanın gereği yok. Bu batası dünyaya tek göz bile fazla. Verilmiş bize bir ömür,
tüketip gideceğiz. Hayat devam ediyor.
Şaban abinin gözleri dolmuştu. Elleri titriyordu.
-Söz vermişti abi. İyileştireceğim dedi. Zaten dolaşıyordum
tek gözle. Ne diye umutlandırdı ki beni. Bende de suç var da… Kandım işte,
kandım.
Sözün bittiği yerdi. Bir süre evin gürültülerini dinledi
herkes. Kısık sesle açık televizyonun sesini, mutfaktan gelen fincan sesini, sokaktan
geçen simitçinin sesini… Babam cama doğru kalktı.
-Hayri abi değil mi bu? Şu otobüste simit satan hani.
Tanıyordum. Öğlenci olduğum zamanlar bana da denk gelirdi okul
dönüşü bindiğim otobüste. Fırından sıcak simitleri alır, ilçenin son durağında
otobüse binerdi. Bir anda simitlerinin kokusu yayılırdı. Zaten evinde yiyeceği
yemeğin hayaliyle yollara bakan yolcular bir zaman dayansa da ellerini
ceplerine atıp Hayri abinin simitlerini alırdı. İndiğinde tezgahı koltuk altına
alır, koşar adım yürürdü. Tek bir simit bile bırakmazdı satılmadık.
Eyüp hoca da konuya hâkimdi:
- Otobüstekiler beş parasızdı bugün herhal. Bağrındığına
göre…
Asım abi de karıştı lafa:
- Zeki adam doğrusu. Para kazanmak için okula gerek yok.
Düşüneceksin.
Şaban abi acı acı gülerek:
-Para kazanmak için kafanı çalıştıracaksın. Çok kazanmak
istiyorsan başkasının kafasını kullanacaksın. Benim gibisi bol nasıl olsa.
Kahveler bitmişti.
Eyüp hoca ayaklandı. Bize müsaade, dedi. Müsaade sizin, dedi Şaban
abi. Eyüp hoca bandajını öptü Şaban abinin. Asım abi yanaklarını sıktı,
babam omzunu sarstı. Şaban abinin boynu bükük. Kulağı bekçilikten
çıkarıldığını haber verecek telefonda.
Hiç yorum yok:
Yorum Gönder