AYAZ YEMİŞ HATIRALAR

cemil aydın

ıslak çoraplarımın içindeki ayaklarımı

buz tutan bıyıklarımı
şubat ayazını anlatıyorum şimdi

babamı arıyorum saçak altlarında

bekler gibiydi buralarda ölümünü
kardan kaçıp karı seyretmek gibiydi ölüm
kaçışanları seyrediyordum

geçmişini yad eder gibi mahalle kahvelerinde

sessizce oturup soba kenarında
çıtırdayan odunların sesine kulak verip
ısınmayı severek,eldivenlerimi kurutmayı
ayaklarımı dayamayı teneke sobalara
şükretmeyi severek şükretmeyi
üşüyenlere yardım dilemeyi anlatıyorum
Allah'ı çokça,faniliğimi
soğuk savaşları,mülteciliğimi
buz tutmuş hafızam çözülüyor,dilim
aklıma geldikçe anlatıyorum
harabe medreseleri,kiliseleri,mezarları
dedektörleri dolayısıyla defineleri
terk edilmiş köyleri,mayınları
yine dalıp gidiyorum dağların çağrısına
mağaraların karanlığı diyorum
aklımıza benzemiyor mu?

şubat ayazı diyorum

dar sokaklar,kaygan yollar
yarasaların körlüğü,akbabaların pususu
ateşin ululandığı bir mevsimi yaşıyorum

gittikçe evlere gömülüyor şehir

insansızlığımıza müptela kederi sırtlayıp
isyanımızı biliyoruz okkalı küfürlerle
insan kendine gömülüyormuş
gözlerinden okuyorum ölümünü

bileniyorum bırakılmışlığımıza dünyada

ağlamaklı oluyorum hatırlarken
-şiir gibi yaşıyorum-
"bahşedilmenin muhatabı olmak" diyorsun
bileniyorum mesai saatlerine, boş vaatlere
bileniyorum rivayet sayılan yaşanmışlığımıza

şubat ayazını anlatıyorum
kendimi,babamı,uzağı yakın eden yolları
yani türküleri,hüzünlerimizi

uykum heveslerim gibi yarım

(Bu şiir Alfabe Fanzin'in Kasım 2013 sayısında yayınlanmıştır)