KİM ANLAYACAK?

cemil aydın

Sığmıyorum sığamayacağım galiba bu şehre

Herkes atıl, herkes yavan ve laçka tavırlar

Caddeler ölümsüzlüğü bağırıyor dükkânlarıyla

Yürüyorsun yürümek gibi değil

Bakıyorsun yürek titremiyor

Teras kafelerde fon minareler

Fon flu, rötuşlu yüzler belirgin

Melankolik ve gizemli

Vakti geçmiş bir namazın kederinden uzak

Konuştular yükseklerde, konuştuklarını unutup

İlan-ı aşk ettiler durmadan, aşklarını unutup

Ve bunca unutkan

Bezdirdi, yüreğim un ufak

Bir ressam olsam daracık atölyesinde çalışan

Resmetsem sığamadığım bu şehri

Binlerce fotoğrafta dondurulan ve binlerce kalpte

Minareleri, fiyakalı bir cekette gözüken kalem gibi

Ben yine de söyleyeceğim

Ne çorap örecekseniz örün

Takmayın kafanıza beni isterseniz

Benim vebalim var omuzlarımda

Benim pazarlanmamış imanım

Toplantılara boğmadığım heyecanım var benim

Fotoğraflamayı aklımın ucundan geçirmediğim

Emr-i bil maruf nehy-i ani’l münker uğraşlarım

Yere çalınsın aklım, korkmam

Korkmam adımın yarınlara karışmadığı erken bir ölümden

Steril evlerde ibadet etmedim

Çalar saatle uyanmadım sabah namazlarına

Zekâtımı ayağıma gelenlere vermedim

Hacca gitmedim, her sene umreye

İftar sofralarında konuşma yapmadım

Emin olmadım hiç hayatımdan

Soran olmaz demedim, gören olmaz

Korkmuyorum erken ölümden adımın yarınlara karışmadığı

Adım yere batsın

Olur da dikerse haddini bilmezin biri

Cesedimin başına mermerden kitabeyi

Tekmeleyin, vurun çekici ismimin ortasına

Adım dağılsın kemiklerim sızlamaz

Sığmıyorum bu şehre artık eminim

Alıp başımı hicret edeceğim

Alıp başını hicret etmenin açık bir meydan okuma olduğunu

Kim anlayacak?

KURTARMA PAKETİ

cemil aydın

Kabul ediyorum hiçbir peygamber

Sizin olduğu kadar benim değil

Ben de düşerim sonra ekmeğimi alıp öperim

Giderim, kavimler yutmuş topraklardan geçerim yalınayak

Coşarım ben atlarla geçerim bazen bozkırları

Yeleleri alnıma değince kaşınırım

Bir savaş fotoğrafı canlanır eskimez yazısıyla zihnimde

“Allah bizimledir.”

Sonra beni bir rüyadan uyandırırsınız

Şamarlarla, tekmelerle, şebeke sularıyla

Parke taşlarının soğukluğuna batmış güneş kırıklığıyla

Uyanırım benim olmayan sabahlara

Siz dükkânlarınızı açarsınız bereket duası asılı dükkanlarınızı

Siz buğusu tüten ekmeklerinizle gidersiniz apartmanlarınıza

“Mülk Allahındır” levhalı apartmanlarınıza

Ölümüm bir meltem gibi yalayıp geçiyor yüzümü

Benim içimde kasırgalar; yalpalıyorum, dışıma dağılıyorum

Un ufak oluyor her şey

Seyreliyor bakışıma yerleşen gökyüzü

Minareler inceliyor git gide

Kiliseler yıkılıyor bırak yıkılsın

Balkondan sarkıyor kadın düştü düşecek

Düşüyor bak şimdi onu hangi güvercin kurtaracak

Nasırlı ellerimi uzatsam tutar mıydım?

Bir kadın düşecekse düşerdi öyle değil mi?

Aklıma yedirdim bunu da bir güzel

Maviyle turuncuyu bulup buluştursam şimdi

Sonra akşam, yine akşam, yine akşam desem

Başka bir şiire evet bu zamandan başka bir şiire düşsem

Düşüşüm biter mi bu uçurumda

Yok, en iyisi düşmeyelim karanlık çöksün bir güzel

Akşamı tez geçelim akşama yüz vermeyelim

Gece yaslansın bir güzel omzumuza

Beraber uykuya dalalım geçerken kalabalıkları

Yüzlerini örtelim esrarkeşlerin, orospuların

Soluk ışıklarını örtelim yasaklı odaların

Kuytu ormanları daha da karartalım

İçimize kapanalım

Bizi kim kurtarırsa kurtarsın şimdi?

DÜNYALARI ELİNİN TERSİYLE İTEN ADAMIN DUASI

cemil aydın

Kül ekiyorum göğsünün çiçeklerine

Ateşler içinde yanıyor orman kış ortasında

Mağrur bir ceylan firar ediyor mahşere

Beklenen bir deli midir

Ateşi çalacak olan dağlardan

İsyanı fitillemek üzere

Sanmayın bekleyen var bu dağları

Sanmayın niyetlenen var evinden çıkmaya

Artık kimsesi yok evlerimizin

Ar damarı çatlamış çatıların

Benimdir demiyor kimse bastığı yerlere

Toprağı çatlatan bir merak uyanıyor

Küfür uyanıyor ve hayat esniyor artık bahçelerimizde

Alıp başını gidemiyor kimse ah ne hazin

Ne hazin elleri düğümleniyor herkesin

Şimdi kim teskin edecek bizi senden başka

Utanıyorum yaşamak hesabı yapmaktan

Beni göğert, beni yücelt şanınla

Yaşanacak güzel günlerimi alma benden

GURBETTE ASGARİ FASIL

cemil aydın

gece faslı

Öyle bir yalnızlık ki

Kalakaldım öylece

Oysa özlüyordum rutubetli evimde

Hamam böceklerini, örümcekleri kovalamayı

Taşıyordum yorganları, yastıkları

Isınan tek odasına evimin

Özlüyordum

Öyle bir yalnızlık bu

sabah faslı

Neydi o dalıp gitmeler gece yarılarında

Karanlığa diklenmeler

Gece lambalarına kur yapmalar

Duvara dönmüştüm yüzümü

Ev dikmişti gözlerini üstüme

Gece bekçisi gibi

Uyku eşitlikti

Ben adil değildim uyumadım

Eşitlik bozuldu

Uykusuzum, gözlerim kan çanağı

Sular acele dökülüyor yüzümden

Yollar aceleyle kısalıyor

Gün doğuyor aceleyle

Sancısı bana düşüyor

öğle faslı

Öğlen paydos var

Susalım

 ikindi faslı

Biliyorum hiç bitmeyecek bugün

Güneş batmayacak birkaç ay

Sırtımda ter, avuçlarımda kıymık

Yüzümde esmer bir yorgunluk

Bir buyruğa amade bekleyiş gözlerimde

Tuvaletler sığınak oluyor

Suların soğukluğu eğliyor vakti

Su şişesi ve tiner şişesinin karışma ihtimaliyle

Oyalanıyorum şimdi

Nasıl olsa güneş batmayacak birkaç ay

akşam faslı

Heba olmasaydı şu akşamlarım

Anlatmasaydım her iş dönüşünde

Nasıl baba olduğumu

Yorgun heyecanımla yollara

Gülmek yakışıyor muydu yüzüme hala

Terk edilmiş bir akşam sofrasında

Kendi halinde akşam yemeğini yerken

Üçlü koltuğa uzandığımda

Uyku ansızın geliyor ölüm gibi

Çocuklarımı özlerken

Öleceğim galiba

ÖLÜM

cemil aydın

ölüme kadar

paylaşınca azalıyor acılar

ömrümle birlikte

ölüme doğru

ben eksiliyorum günden güne

çoğalan ne varsa sen oradasın

buluşmamız imkansız

kendimi kaybetmeden

ölüm

geç kalmış bir pişmanlıktı

kıyamet

biraz da

unutmasıydı insanın

insana muhtaçlığını

ve hatırlaması

dönüşsüz bir zamanda

BABALIK TELAŞI

cemil aydın

bekleyemedim doğumhane kapısında

avuçlarımla dövemedim şakaklarımı

uzak bir istanbul'da memurin endişelerle

uyuyordum gün sabaha varmıştı

çıktım yola,yani ben,yani bir baba

yolların çizgilerine önce sonra boğazın suyuna

baba yazdım üç kere: baba,baba,baba

varmak için babalığın anlamına

UYKU

cemil aydın

sessizlik

meşe eğer köklerine başını

köpek sokulur iyice kendisine

insan da çevirir gözlerini bazen

içinin en derinine

düş

duyulmamış bir aşkı yaşayan

isli bacalarında ağır dumanlarıyla

göğünü ören bir yer var

gitmediğim müddetçe benim olan

unutmak

bir bakıştı bir an ömrümüzden kalan

geride ne varsa

unutturmak içindi bu anı, bu bakışı