Sustum, şimdi bu ağırlığın altından nasıl kalkacaksın?
Güneşi evlerde batıramam artık sevgilim, yola düşmem lazım
Konuşmam lazım ufka yakın bir şeyleri sezerek
Kaybolacağım ülkeler lazım
Unutturup kendimi hafızalarda
Gözlerin ısırmadan beni, daha fazla yaralanmadan
Gitmem lazım
Zannetmek beni yordu sevgilim
Hem bak tanımadığım yol arkadaşlarıma anlatırım seni
Unutmanın kıyısına vurmadan gerçeğe yakınken
Hafızam dilimi bölerken bin parçaya
Bakışım bin parçaya bölünürken yaşlarla
Anlatırım bizim oralarda herkesin ne kadar yalnız olduğunu
Sur üflenmeden ölülerimizin toplandığını
Dinletirim kendimi, birilerinden kaçan
Geçtiği yollara bakmaktan kaçan herkese
-Onlar çok iyi dinlerler biliyor musun?
Onlar, susanlar; haykırmadan
anlatamayanlar
Derdini kimselere fark ettirmeden büyütenler-
Dönüşü olur mu bu yolun?
Ben ki çaresiz kaldığında kaçan
Çaresizliğinin kaderi olduğunu hatırlayıp geri dönen
Şanlı bir kaybeden
Dönüşü olur belki bu yolun ama
Benden geriye ne kalır?
Sana ağır gelir susmalarım biliyorum ama
Sustum, şimdi bu ağırlığın altından nasıl kalkacaksın?
Hiç yorum yok:
Yorum Gönder