Kapıları kapattım
Anahtarsız çıktım dışarı
Keyifsiz ve tasasızdım yine
Üstüne beyaz çarşaflar örtülmüş
Terk edilmiş bir koltuk gibiydim
Göze takılan bir ölüydük biz:
Koltuk ve ben
Koltuğa bıraktım kitaplarımı
Düşlerimi orada toplayıp dağıttım bir çırpıda
Sigaramı orada yaktım
Uyukladım yalnızlığımı anlamaya çalışırken
Orada koltukta sevebiliyordum hala sokakları
Sokaklar daralmamıştı bu kadar
Bir sanrıya tutulurken yani gece çökmüşken üstümüze
Yürünebiliyordu sevgiliyle yollarda
Güzeldi bir sevgiliyi düşlemek
Bir gün düşlerini gerçekleştirme deliliğine kapılmadıkça
Tutabilir miydim kendimi bunca yalnızken
Çoğalmalıydım sıkıntılı gecelerde
Belki son olurdu, belki böyle karşı koyabilirdik
Sahi neye karşıydım ben
Belki bunu hatırlatırdı bir sevgili
Karşıma neyi koyduysam belli belirsiz
O puslu fotoğraf işte yollarda yürürken gördüğüm
Dikiliverirdi karşıma
Gülümserdim, belki mutlu olduğumu zannederdim
Neye sıkıldıysam, neye dertlendiysem, neye umutsuzlandıysam
Değmiş, derdim değmiş
Duvarlara gömdüğüm tablolar belirirdi dört bir yanda
Hiç açmaz dediğim çiçekler açardı
Güzeldi tüm bunlar düşlediğimde
Ama ben deli değilim.
Beni hala rüzgâr eğliyor kapı gıcırtılarında
Pervaza konan güvercinler avutuyor
Ekmeğimi bölüşüyorum karıncalarla
Ziller benim için çalmıyor hiçbir zaman
Çalmayacak hiç kimse benden hiçbir şeyi
İzin vermeyeceğim sesimin titremesine
Kimse seslenemeyecek bana balkonlardan
Ve çağırmayacağım hiç kimseyi eve akşamları
Geçen zamanın ağıdını tek başıma yakacağım
Siz hiç düşünür müsünüz zamana dokunmak nasıl bir şeydir
Bir çocuk gibi gözümü kırpmadan baksam
Göreceğimi zannederim bazen
Bilmem hangi tuzağı kursam avucuma almak için
Kim hatırlar benim unuttuğumu
Bu soruyu neden sordum zaman gelip geçerken
Soru sormak kendine tuzak kurmakmış
Bir kez daha öğrendim
Unutmak için bir soruya yürürken
Kapıları kapattım
Anahtarsız çıktım dışarı
Keyifsiz ve tasasızdım yine
Sahi, ben mi söyledim tüm bunları?
Hiç yorum yok:
Yorum Gönder