İSM-İ ZAMAN, İSM-İ MEKAN

cemil aydın


Yarı karanlık bir gecede eski bir koltuğun üzerinde bembeyaz bir yorganın altında yatıyordu babam.Hastaydı.Dillendirmeye korktuğum bir sonun ürpertisi yalıyordu tenimi. Azrail evdeydi, biliyorum: "Çık dedim,git evimden."

...ve geçti zaman,işte mekan!

Kovamadığım misafirin yelinde dağıldı ruhu babamın. Dişlerim kenetlendi. Ağlayışlarla tanıştırılamayacak kadar çocuk kardeşlerim gözlerini ovalıyordu sersem uykularında. Bir kabus olmalıydı bu, kötü bir rüya. Unutmaya niyetlenilen uykulara hapsedilecek bir rüya. Ve ben tanığıyım gerçek kadar hayal hayatımın.

...ve geçti zaman,işte mekan!

Bekletilemeyen bir anıyı usulca yok edişimi izlerim. Omuzlara ağır bir yük biner öğle üstü. Acısı ailemin sızısıdır. Saplanır yüreğime. Toprak utandı bu tohum değil! Canım sanmayacak kadar aşınmalara alışık gerçeklerin koynunda. Mutluyum demek gülümsetir mi? Bu soru sığar mı bir yerlerinize?

...ve geçti zaman,işte mekan!

Kalıntı medreselerin akşamları çok üşüten köşesinde göz doluluğu hacminde bir maziyi kırıştık. İnsan bu demiştim, hatırlamak için unutuyor. Ve unuttum. Hatırıma hatırlat, bir şiir başlığında kafa bulan uyuşuğum.

...ve geçti zaman,işte mekan!

Tesadüfen dillenen taşkınlığına aşkı bir şairin. "Kolay gelsin" sözünün bir kara mizahı andırdığı kalkışmalarda aklım bin karış dibinde hayatın. Alışıldık gidişlere tutturmak adımları,ciddiyettir kalabalıklarda. Ayaküstü uyarılarda kulağım delik deşik kalır. Ağzımda öğütürüm o an küfrün en okkalısını.

...ve geçti zaman,işte mekan!

Dönüşsüz bir yolculuktur ayrılık,ölüme kardeş benzerliğiyle. Bir gün bir masal bırakırım şehre. İnsanlarına kefalet haraç keserim hesapsız oturmalara. Masalım büyütür şehri. Gözlerimde büyürsün.

...ve geçer zaman,işte mekan!