BİR GÜVERCİN UÇUŞU

cemil aydın

Bir güvercin uçtuğu yerleri arıyor

Bir zamanlara doğru kanat vuruyor

Belirsiz bir hüznü alıyor kanatlarının altına

Süzülüyor boşlukta

Güzel bir şiir oluyor uçtukça

Bir güvercinin peşine takılan gözlerim

Durmadan yaşlanıyor şimdi

Hiçbir anıyı kaldıramıyorum

Umutlarımı kesiyorum

Hayallerime yamıyorum

Hiçbir boşluğu kapatmıyor yine de

Ben buradayım, inançsızlığın bıraktığı boşlukta

Yorgunluk şiirleri yazıyorum genç yaşımda

Ezberlediğim ayetler geliyor aklıma

Dur diyor başkalarına teşne aklım

Şiire bulama o saf çağrıları

Alınyazın bil onları, davet bil ötelere doğru

Bunu söyleyen aklım mı kalbim mi bilmiyorum
Şiirin bulmak olduğuna inanacak kadar gencim

Bunu biliyorum

Bir güvercin uçtuğu yerleri unutmuş çoktan

Bir zamanları yaşıyor, söylesem inanır mı?

Yeniden, yeniden, yeniden kanat vur ey güvercin

Bunu göğsümün boşluğundan söylüyorum

Kanatlandığın yerden.

(Bu şiir Türk Edebiyatı dergisinin Kasım 2014 sayısında yer almıştır.)