cemil aydın
Bir güvercin
uçtuğu yerleri arıyor
Bir
zamanlara doğru kanat vuruyor
Belirsiz bir
hüznü alıyor kanatlarının altına
Süzülüyor
boşlukta
Güzel bir
şiir oluyor uçtukça
Bir
güvercinin peşine takılan gözlerim
Durmadan
yaşlanıyor şimdi
Hiçbir anıyı
kaldıramıyorum
Umutlarımı
kesiyorum
Hayallerime
yamıyorum
Hiçbir
boşluğu kapatmıyor yine de
Ben buradayım,
inançsızlığın bıraktığı boşlukta
Yorgunluk
şiirleri yazıyorum genç yaşımda
Ezberlediğim
ayetler geliyor aklıma
Dur diyor
başkalarına teşne aklım
Şiire bulama
o saf çağrıları
Alınyazın
bil onları, davet bil ötelere doğru
Bunu
söyleyen aklım mı kalbim mi bilmiyorum
Şiirin bulmak olduğuna inanacak kadar gencim
Şiirin bulmak olduğuna inanacak kadar gencim
Bunu
biliyorum
Bir güvercin
uçtuğu yerleri unutmuş çoktan
Bir
zamanları yaşıyor, söylesem inanır mı?
Yeniden, yeniden,
yeniden kanat vur ey güvercin
Bunu göğsümün
boşluğundan söylüyorum
Kanatlandığın
yerden.
(Bu şiir Türk Edebiyatı dergisinin Kasım 2014 sayısında yer almıştır.)
