Aramızda gözle görülür bir mesafe var; görebiliyorum.
Nasılsın diye sorduklarında 'hiç' dersin ya işte tam da o hiçlik meselesi. Belli bir sebep bulamassın çünkü. İyiyim demeye dilin varmaz, kötüyüm diyecek olsan işte o zaman anlatmaya mecalin olmaz. Aynı böyle sebepsizce bir hiçlik mesafesi uzayıp gidiyor önümüzde... O kadar ki 'nasılsın' demeye bile eriniyoruz.
Düşünüyorum neden diye... Hassasiyetlerimiz mi yön değiştirdi, bilinmez. Hayatın tüm anlamını birbirimizin gözlerinin içine bakmak olduğu düşüncesi yerini kör olmaya bıraktı. Gerekirse kör olup hiç bakmamaya...
Son bir gayret kalkıp dokunuyorum sana, konuşmuyorum. Aramızda bir ten alışverişi, daha çok tiksiniyorum.
Demin şöyle bir yüzüne baktım. Ne zamandır bakmamışım. Farkettim sen de 'ne zamandır' aynı durumdasın. Eğreti bir hisle geldim çöktüm dizin dibine, ilgilenmedin. Hoş ilgilensen ben nasıl davranacağımı bilemezdim ya.
Kötü de sayılmaz durumumuz aynı odada birlikte zaman geçirebiliyoruz hala. Nadiren birbirimize laf da atıyoruz. "-yemek nasıl olmuş? -güzel..." gibi...
Belki bir gün...
İçimden söyledim, içimden sustum...
Hiç yorum yok:
Yorum Gönder